De prioriteit lag duidelijk bij de picknicktafel

Als je mij een pistool tegen het hoofd zou zetten en me zou vragen wat ik het fijnste seizoen zou vinden, dan zou ik waarschijnlijk de lente zeggen. Maar dat komt waarschijnlijk omdat de lente altijd zo vreselijk welkom is na de winter die voor mij altijd zo ellenlang voortsleept, die mij altijd veel te lang duurt nog. Er is iets aan de lente wat mij het meest aantrekt, ik krijg altijd weer het gevoel te ontwaken en nieuwe mogelijkheden te zien, ik word altijd weer verliefd op het leven. Maar de herfst waar we nu in zitten, wat vind ik die ook heerlijk! Nooit heb ik zo genoten van dit seizoen maar ineens beleef ik het allemaal veel bewuster en intenser, geniet ik er met volle teugen van. Ook nooit eerder had ik die kriebels zo om naar buiten te gaan, om erop uit te gaan – dit jaar doe ik het veel meer dan ik ooit gewoon ben geweest te doen. Dit weekend belde ik een vriend van me op, die ik toch alweer in geen weken had gezien en die ik vroeg of hij zin had om een wandeling met me te maken. Daar had hij gelukkig wel oren naar en beiden bepakten we een tas om te vullen met allerlei lekkere dingen die we nog in huis hadden liggen. Zo had ik bijvoorbeeld nog een heerlijke quiche die ik die avond ervoor gemaakt had en waar nog best van gesmuld kon worden. Mijn vriend is een echte wijnkenner dus hij mocht het vocht verzorgen! Midden in de natuur vonden we, als een plaatje uit een sprookjesboek, een picknicktafel staan. Nooit zag ik een picknicktafel op een zo perfecte plek, naast een stromend beekje en op een prachtig stukje natuur. We hebben er uiteindelijk uren gezeten, op het wandelen zelf lag duidelijk niet zo de prioriteit.